حدیث جوانی

      اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام           خارم ولی به سایه گل ارمیده ام  

      با یاد و رنگ و بوی تو ای نوبهار عشق        همچون بنفشه سر به گریبان کشیده ام  

      چون خاک در هوای تو از پافتاده ام            چون اشک در قفای تو با سر دویده ام  

      من جلوهی شباب ندیدم به عمر خویش    از دیگران حدیث جوانی شنیده ام 

      از جام عافیت می نابی نخورده ام             وز شاخ ارزو گل عیشی نچیده ام 

      موی سپید را فلکم رایگان نداد                 این رشته را به نقد جوانی خریده ام 

     ای سرو پای بسته به ازادگی مناز            ازاده من که از همه عالم بریده ام 

                                  گرمیگریزم از نظر مردمان رهی 

                                  عیبیم نکن که اهوی مردم ندیده ام 

                                                                               رهی معیری